ମୋ ପାଖରେ ଆସନ କାହିଁ?

ଜଣେ ରାଜା ନିଜର ମନ୍ତ୍ରୀ ଓ ପାରିଷଦବର୍ଗଙ୍କୁ ଧରି ଏକ ଦୂର ତୀର୍ଥ ସ୍ଥଳକୁ ଯାତ୍ରା କଲେ। ତୀର୍ଥ ସ୍ଥଳ ପରିଦର୍ଶନ ପରେ ରାଜା ବିଚାର କଲେ ଯେ ସେଇ ସ୍ଥାନରେ ରହୁଥିବା ଜଣେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ସାଧୁଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ କରିବେ। ସୁତରା˚, ରାଜା ସାଧୁଙ୍କ ଆଶ୍ରମରେ ପହଞ୍ଚିଲେ।

ଆଶ୍ରମରେ ସାଧୁ ଭୂମି ଉପରେ ବସିଥିଲେ। ରାଜା ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ ଜଣାଇବା ପରେ ସେଠାରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ରହିଲେ।

କିଛି ସମୟ ପରେ ସାଧୁ କହିଲେ- ମହାରାଜ, ବସି ପଡ଼ନ୍ତୁ।

ରାଜା ଇତଃସ୍ତତଃ ହେବାରେ ଲାଗିଲେ। କାରଣ ବସିବା ଲାଗି ତାଙ୍କୁ କୌଣସି ଆସନ ଦିଆଯାଇ ନ ଥିଲା।

ସାଧୁଙ୍କ ଠାରୁ ଏହା ଶୁଣିବା ପରେ ମନ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ- ମହାତ୍ମା, ଏ ହେଉଛନ୍ତି ଆମ ରାଜ୍ୟର ରାଜା। ମଣିମାଙ୍କ ଉପବେଶନ ଲାଗି କୌଣସି ଆସନର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରନ୍ତୁ।

ସାଧୁ କହିଲେ- ମନ୍ତ୍ରୀ ମହୋଦୟ, ଏହା ରାଜଉଆସ ନୁହେଁ। ଏହା ଏକ ବୈରାଗୀର ଆଶ୍ରମ। ଏଠାରେ ରାଜାଙ୍କ ସୁଲଭ ଆସନ ଆସିବ କାହୁଁ? ଏଠାକୁ ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ ଏ କଥା ଚିନ୍ତା କରିଥିଲେ ଆପଣ ସାଙ୍ଗରେ ଆସନଟିଏ ନେଇ ଆସି ପାରିଥାଆନ୍ତେ।

ରାଜା ଏହା ଶୁଣି ନମ୍ର ଭାବେ କହିଲେ- ମହାତ୍ମା, ଆମେ ଏବେ ରାଜା ନୁହେଁ, ଜଣେ ଯାତ୍ରୀ। ଯାତ୍ରାରେ ଥିବା ଲୋକ କ’ଣ ତା ଲାଗି ଆସନଟିଏ ଧରି ବୁଲୁୁଥାଏ?

ସାଧୁ କହିଲେ- ଆପଣ ଠିକ୍‌ କଥା କହିଛନ୍ତି ମହାରାଜ। କିନ୍ତୁ ମୁଁ ବି ଜଣେ ଯାତ୍ରୀ। ଏ ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ ଅଧାରୁ ଅଧିକ ବାଟ ଆସିସାରିଲିଣି। ତେଣୁ ମୋ ପାଖରେ ବି ଆସନ ଆସିବ କାହୁଁ?