ରିନଜାଇଙ୍କ ଯୁକ୍ତି

ଥରେ ଜେନ୍‌ ଗୁରୁ ରିନଜାଇଙ୍କ ଉପରେ କୌଣସି କାରଣରୁ ରାଗି ଯାଇ ଜଣେ ଲୋକ ତାଙ୍କ ଉପରକୁ କାଠ ଫାଳିଆଟିଏ ଫିଙ୍ଗି ଦୌଡ଼ି ପଳାଇଗଲା। କାଠ ଫାଳିଆଟି ଖୁବ୍ ଜୋର୍‌ରେ ରିନଜାଇଙ୍କୁ ଆଘାତ କଲା, କିନ୍ତୁ ସେଥି ପ୍ରତି ଭ୍ରୂକ୍ଷେପ ନ କରି ରିନଜାଇ କାଠ ଫାଳିଆଟି ଧରି ସେଇ ଲୋକ ପଛରେ ଦୌଡ଼ି ଚିତ୍କାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ- ଭାଇ, ତୁମ କାଠ ଫାଳିଆଟିକୁ ତ ନେଇ ଯାଅ!
ଏହା ଦେଖି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ରିନଜାଇଙ୍କୁ ଅଟକାଇ ପଚାରିଲେ- ପାଗଳ ହୋଇଗଲ କି? ସେ ତୁମକୁ ଏହି କାଠରେ ଲହୁଲୁହାଣ କରି ପକାଇଛି, ଅଥଚ ତୁମେ ତାକୁ ତାହା ଫେରାଇ ଦେବା ଲାଗି ଧାଉଁଛ? ତା’ ବିରୋଧରେ ରାଜାଙ୍କୁ ଅଭିଯୋଗ କର। ସେ ଦଣ୍ଡ ପାଇବ।
ରିନଜାଇ କହିଲେ- ଥରେ ମୁଁ ଗଛ ମୂଳରେ ବସିଥିଲି। ଗଛରୁ ଡାଳଟିଏ ଭାଙ୍ଗି ମୋ ଉପରେ ପଡ଼ିଲା। ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଫାଟିଗଲା। କିନ୍ତୁ ଗଛ ବିରୋଧରେ ମୁଁ ଅଭିଯୋଗ କରି ନ ଥିଲି!
ସେ ଲୋକ କହିଲେ- ରିନଜାଇ ତୁମ ଯୁକ୍ତି ବିଚିତ୍ର। ମଣିଷ ଯାହା, ଗଛ କ’ଣ ସେୟା? ମଣିଷର ଜ୍ଞାନ ଅଛି। ଗଛର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ। ତେଣୁ ମଣିଷ ଭୁଲ୍‌ କଲେ ଦଣ୍ଡ ପାଇବା କଥା।
ରିନଜାଇ କହିଲେ- ଗଛ ଓ ସେ ଲୋକ ଭିତରେ କିଛି ତଫାତ୍‌ ନାହିଁ। ମୋତେ ମାରିଲା ବେଳକୁ ସେ କ୍ରୋଧ ଜର୍ଜରିତ ଥିଲା। ତା’ ଅର୍ଥ ସେ ଜ୍ଞାନ ହରାଇ ବସିଥିଲା। ଗଛ ଯାହା, ସେତିକି ବେଳେ ସେ ମଧ୍ୟ ତାହା ଥିଲା।