ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷାଗତ ଯୋଗ୍ୟତା ଥିବା ପତ୍ନୀ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ଠାରୁ ଭରଣପୋଷଣ ପାଇଁ ଚାକିରିକୁ ମନା କରିବା ଦୋଷାବହ: ଓଡ଼ିଶା ହାଇକୋର୍ଟ

କଟକ: ଓଡ଼ିଶା ହାଇକୋର୍ଟ କହିଛନ୍ତି ଯେ, ସମସ୍ତ ମାମଲାରେ ଏପରି କୌଣସି ସାର୍ବଜନୀନ ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ, ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷାଗତ ଯୋଗ୍ୟତା ଥିବା ପତ୍ନୀ କେବଳ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ଠାରୁ ଭରଣପୋଷଣ ପାଇଁ ହଇରାଣ କରିବା ଲାଗି ଜାଣିଶୁଣି କାମ କରିବାକୁ ଏଡ଼ାଇ ଯାଉଛନ୍ତି। ପରିବାର ଅଦାଲତର ଆଦେଶକୁ ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜ କରି ଜଣେ ସ୍ୱାମୀ ଏକ ସଂଶୋଧନ ଆବେଦନ ଦାଖଲ କରିଥିଲେ। ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବିଚାରପତି ଫୌଜଦାରୀ କାର୍ଯ୍ୟବିଧି ସଂହିତା, ୧୯୭୩ (ସିଆରପିସି)ର ଧାରା ୧୨୫ ଅନୁଯାୟୀ ଏକ ଆବେଦନକୁ ଅନୁମତି ଦେଇଥିଲେ ଏବଂ ଭରଣପୋଷଣ ପ୍ରଦାନ କରିଥିଲେ।

ଜଷ୍ଟିସ ଜି. ଶତପଥୀଙ୍କ ଏକକ ଖଣ୍ଡପୀଠ ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଇଛନ୍ତି, ସମସ୍ତ ମାମଲାରେ ଏହା ସାର୍ବଜନୀନ ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ଯେ, ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷାଗତ ଯୋଗ୍ୟତା ଥିବା ପତ୍ନୀ କେବଳ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ହଇରାଣ କରିବା ପାଇଁ କାମ କରିବାକୁ ଏଡ଼ାଇ ଯାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ତାଙ୍କ ଭରଣପୋଷଣ ଦେବାର ଦାୟିତ୍ୱ ବହନ କରୁଛନ୍ତି। ଯଦି ଏପରି ପ୍ରମାଣ ନ ଥାଏ, କାରଣ ଆୟ ଏବଂ/ଅଥବା ରୋଜଗାରର କୌଣସି ପ୍ରମାଣ ନ ଥିବାରୁ, ଏହା କହିବା ଅନ୍ୟାୟ ହେବ ନାହିଁ ଯେ,ସ୍ତ୍ରୀମାନେ ସେମାନଙ୍କ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ଉପରେ ବୋଝ ଲଦିବା ସହିତଏକ ଶ୍ରେଣୀର ଅଳସୁଆ ମହିଳାମାନଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଦେଉଛନ୍ତି।

ଶୃଙ୍ଖଳାଗତ କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନକୁ ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜ କରି ରେଜିଷ୍ଟ୍ରାର ଜେନେରାଲଙ୍କ ଆବେଦନକୁ ଓଡ଼ିଶା ହାଇକୋର୍ଟଙ୍କ ଖଣ୍ଡପୀଠ ଖାରଜ କରି କହିଛନ୍ତି ଯେ, ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ଆୟ ଅଛି ଏବଂ ସେ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଏବଂ ଝିଅଙ୍କୁ ଭରଣପୋଷଣ ଯୋଗାଇ ପାରିବେ। ମାତ୍ର ଯେଉଁମାନଙ୍କ ପାଖରେ ନିଜର ଭରଣପୋଷଣ ପାଇଁ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ଅର୍ଥ ନାହିଁ ସେମାନଙ୍କ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଏହା କିଭଳି ସମ୍ଭବ ହେବ। ଆବେଦନକାରୀଙ୍କ ପକ୍ଷରୁ ଆଡଭୋକେଟ୍ ବିପିବି ବାହାଲି ହାଜର ହୋଇଥିଲେ ଯେତେବେଳେ ବିପକ୍ଷଙ୍କ ପକ୍ଷରୁ ଆଡଭୋକେଟ୍ ଏ. ପ୍ରଧାନ ହାଜର ହୋଇଥିଲେ।

 
ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ତଥ୍ୟ ଆବେଦନକାରୀ ସ୍ୱାମୀ ଏବଂ ବିପକ୍ଷ ପକ୍ଷ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବିବାହ ୨୦୦୧ ମସିହାରେ ସେମାନଙ୍କ ଜାତି ଏବଂ ପ୍ରଥା ଅନୁସାରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଥିଲା ଏବଂ ବିବାହ ପରେ ସେମାନେ ଏକ କନ୍ୟା ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ। କିନ୍ତୁ, ଅଧିକ ଯୌତୁକ ଦାବି ଅଭିଯୋଗକୁ ନେଇ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ମତଭେଦ ଏବଂ ଦ୍ୱେଷ ହେତୁ, ସ୍ତ୍ରୀ ମହିଳା ସମିତିକୁ ମାମଲା ରିପୋର୍ଟ କରିଥିଲେ ଏବଂ ତା’ପରେ, ସ୍ୱାମୀ ୨୦୦୪ ମସିହାରେ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଏବଂ ଝିଅଙ୍କୁ ପରିତ୍ୟାଗ କରିଥିଲେ ବୋଲି ଅଭିଯୋଗ ହୋଇଛି। ତା’ପରେ ସେ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ବିରୋଧରେ ସିଭିଲ୍ ଜଜ୍‌ଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ସେମାନଙ୍କ ବିବାହ ଭାଙ୍ଗିବା ପାଇଁ ଏକ ବୈବାହିକ ମାମଲା ଦାଏର କରିଥିଲେ ଏବଂ ଏପରି କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ ଏକପାଖିଆ ଭାବରେ ଘୋଷଣା କରାଯାଇଥିଲା। 

ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ, ସ୍ତ୍ରୀ ସିଭିଲ୍ ପ୍ରୋସିଜିଓର କୋଡ୍, ୧୯୦୮ (ସିପିସି) ର ନିୟମ ୧୩ ଅର୍ଡର ୯ ଅନୁଯାୟୀ ଏକପାଖିଆ ଡିକ୍ରିକୁ ଖାରଜ କରିବା ପାଇଁ ଏକ ପିଟିସନ୍ ଦାଖଲ କରିଥିଲେ, ଯାହାକୁ ୨୦୧୨ ମସିହାରେ ଡିଫଲ୍ଟ ପାଇଁ ଖାରଜ କରାଯାଇଥିଲା। ତା’ପରେ ସେ ଭରଣପୋଷଣ ପାଇଁ ଆଉ ଏକ ପିଟିସନ୍ ଦାଖଲ କରିଥିଲେ। ଏହା ପ୍ରମାଣିତ ହୋଇଥିଲା ଯେ, ସ୍ୱାମୀ ଜଣେ ଆଇନଜୀବୀ ଯିଏ ତାଙ୍କ ବୃତ୍ତିରୁ ପ୍ରତି ମାସରେ ୨୦,୦୦୦ ଟଙ୍କା ରୋଜଗାର କରନ୍ତି।  ସ୍ବାମୀଙ୍କର ହିରୋ ହୋଣ୍ଡା ଶୋ’ରୁମରୁ ମାସିକ ୧,୦୦,୦୦୦/- ଟଙ୍କା ଏବଂ ଘରଭଡ଼ାରୁ ମାସିକ ୫୦,୦୦୦/- ଟଙ୍କା ଆୟ ହୋଇଥାଏ।

ସ୍ୱାମୀ ଏହା କହି ପ୍ରତିବାଦ କରିଥିଲେ ଯେ, ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଜଣେ ଯୋଗ୍ୟ ମହିଳା ଯିଏକି ଏମଏ ଏଲଏଲବି ଡିଗ୍ରୀ ହାସଲ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ସେ ତାଙ୍କଠାରୁ ଅଧିକ ରୋଜଗାର କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ସେ ବରଗଡ଼ ସହରରେ ଜମି ସମ୍ପତ୍ତି ଏବଂ କୋଠା ସହିତ ଏଲଆଇସି ଏଜେଣ୍ଟ ଏବଂ ଏକ ଘରୋଇ ସ୍କୁଲରେ  ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ ହୋଇଥିବାରୁ ତାଙ୍କୁ କିମ୍ବା ତାଙ୍କ ଝିଅର ଭରଣପୋଷଣ ପାଇଁ କୌଣସି ଟଙ୍କାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ। ସ୍ବାମୀ ଏହା ମଧ୍ୟ ଦାବି କରିଥିଲେ ଯେ, ସ୍ତ୍ରୀ କୌଣସି କାରଣ ବିନା ସ୍ୱେଚ୍ଛାକୃତ ଭାବରେ ତାଙ୍କୁ ପରିତ୍ୟାଗ କରିଥିଲେ। ତେଣୁ ଭରଣପୋଷଣ ପାଇବାକୁ ସେ ହକଦାର୍ ନୁହଁନ୍ତି। ସ୍ବାମୀ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥିଲେ ଯେ, ତାଙ୍କ ବୃଦ୍ଧା ଏବଂ ଅସୁସ୍ଥ ମା’ ତାଙ୍କ ଦୁଇ ସାନ ଭାଇଙ୍କ ସହିତ ତାଙ୍କ ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ ହୋଇଥିବାରୁ ସେ ଭରଣପୋଷଣ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ। ପରିବାର ଅଦାଲତ ଭରଣପୋଷଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ନିଷ୍କ୍ରିୟ କରି ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଏବଂ ଝିଅ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ୫,୦୦୦ ଟଙ୍କା ଲେଖାଏଁ ଆର୍ଥାତ୍ ମାସିକ ୧୦,୦୦୦ ଟଙ୍କା ଦେବାକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇଥିଲେ।  ଏନେଇ ସ୍ୱାମୀ ହାଇକୋର୍ଟଙ୍କ ଦ୍ୱାରସ୍ଥ ହୋଇଥିଲେ।