ପ୍ରତାପ କୁମାର ପଣ୍ଡାଙ୍କ କବିତା ‘ପାଳିତ ଗରଳ’

ପାଳିତ ଗରଳ

ରକ୍ତହୀନ ଆକୁଞ୍ଚିତ
ସ୍ଥାଣୁପ୍ରାୟ ଶୁଷ୍କ ଦେହେ
ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଶେଷ ଶବ୍ଦ ଅପେକ୍ଷାରେ
ବସିଥିବା ଥୁଣ୍ଟା ସେହି ବରଗଛ ମୂଳେ,

Advertisment

ଜାକିଜୁକି ଶୋଇଥିଲା
ଆଶା ସିକ୍ତ ସପନରେ
ରାତି ରାତି ଉଜାଗର ନୀଳ ଆଖି
ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ସେ ବିଶ୍ବାସର ଧ୍ବଂସସ୍ତୁପ ତଳେ ।

ସୁବିଶାଳ ବକ୍ଷେ ତା’ର
ସେଦିନ ଯେ ଶିଖୁଥିଲା
ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ନାନାବାୟା ଗୀତଗାଇ
ନଭତଳେ ଭରିବାକୁ ସୁଦୀର୍ଘ ଉଡା଼ଣ,

ଆଜି ସେହି ଅହଂକାରୀ
ଅନ୍ଧ ପଥେ ବାଟବଣା
ଭୁଲିଯାଇ ଅତୀତର ନଗ୍ନ ସତ୍ୟଆବରଣ
ଆବୋରିଛି ଦୂର ତାଳବଣ ।

ନିଦାଘରେ ସିଝି ସିଝି
ବରଷାରେ ଭିଜି ଭିଜି
ସମ୍ପର୍କର ସନ୍ଧିସ୍ଥଳୁ ଅଙ୍କୁରିତ
ପ୍ରାଣ ଦେହେ ଭରିଲା ଯେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ରଙ୍ଗ,

ଜୀବନର ପଥଧାରେ
ଶୂନ୍ୟତାର ଅନ୍ଧକାରେ
ଆଜି ସିଏ ଶ୍ରାନ୍ତ କ୍ଳାନ୍ତ ପଥିକ ଟେ
ଭାବନାର ବହୁଦୂରେ ନୀରବ ନିଃସଙ୍ଗ ।

ଚେତନାର ସରସୀରେ
ଫୁଟିବ କି ଆଉଥରେ
ଭରସାର ଭଗ୍ନାଂଶକୁ ଦେହେ ବୋହି
ସୁକୋମଳ ଶତଦଳେ ସଜ୍ଜିତ କମଳ ?

ମୃଦୁ ମୁଗ୍ଧ ସ୍ପର୍ଶେ ଯା’ର
ସୁଖ ନିଦ୍ରା ଯିବ ସିଏ
ଆଶ୍ବସ୍ତିର ଅନ୍ତିମ ଶେଯରେ
ପିଇଯାଇ ତିକ୍ତ ଯେତେ ପାଳିତ ଗରଳ ।।