ଆସନ୍ତୁ ଏକତ୍ର ଛିଡ଼ା ହେବା

ସ˚ପ୍ରତି ଆମେ ଏକ ଗୁରୁତର ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ସ˚କଟ ମଧ୍ୟ ଦେଇ ଗତି କରୁଛେ। ‘କୋଭିଡ୍‌-୧୯’ ସ˚କ୍ରମଣ ସାରା ବିଶ୍ବରେ ମାଡ଼ିଚାଲିଛି। ଏହାର କରାଳ କାୟା ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତ ଦେଶକୁ ବ୍ୟାପ୍ତ।

ବିଶ୍ବର ଅନ୍ୟ କିଛି ରାଷ୍ଟ୍ର ଭଳି ଆମେ ମଧ୍ୟ ଏହାର ବ୍ୟାପକ ପ୍ରସାରଣ ଉପରେ ଅଙ୍କୁଶ ଲଗାଇବା ପାଇଁ ତାଲାବନ୍ଦ ବା ଲକ୍‌ଡାଉନ୍‌ର ଆଶ୍ରୟ ନେଇଛୁ। ସାମାଜିକ ଦୂରତ୍ବ ଏବ˚ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ପରିମଳ ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ବ ଦେଉଛୁ। ସାମାଜିକ ଅଭ୍ୟାସରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦ୍ବାରା ସୁଫଳ ମଧ୍ୟ ପାଉଛୁ। ଯେଉଁଠି ଠିକ୍‌ ଭାବେ ପାଳିତ ହେଉଛି, ସେଠାରେ ସ˚କ୍ରମିତ ଓ ମୃତକଙ୍କ ସ˚ଖ୍ୟା କମୁଛି। ଅପରପକ୍ଷେ ଯେଉଁଠି କଡ଼ାକଡ଼ି ଭାବେ ପାଳିତ ହେଉନାହିଁ, ଲକ୍‌ଡାଉନ୍‌ ନିୟମ ଉଲ୍ଲଂଘନ କରାଯାଉଛି, ସ˚କ୍ରମଣ ବଢ଼ୁଛି। ନିଜାମୁଦ୍ଦିନ ଏହାର ଉଦାହରଣ। ନାଟକୀୟ ଭାବେ ସେଠାରେ ଏକ ସମାବେଶର ଆୟୋଜନ ସାରା ଦେଶର ଦୃଷ୍ଟିକୁ ଆସିଛି। ଏହାକୁ ଏକ ଅପ୍ରିୟ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇପାରେ। ସେଠାରେ ଯାହା ଘଟିଲା, ତାହା ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ ଚେତାବନୀ। ସେହି ଚେତାବନୀକୁ ଅଣ-ଦେଖା କଲେ, ଏ ଭଳି ବିପଦରେ ପଡ଼ିବା, ଯେଉଁଥିରୁ ଉଦ୍ଧାର ପାଇବା ସମ୍ଭବ ହୋଇ ନ ପାରେ। ଏହି ସମୟରେ ଏକ ଆପତ କାଳରେ ଆମେ ସେହି ସମାବେଶ ଉପରେ ଅଧିକ ଆଲୋଚନା କରିବା ବା କୌଣସି ସ˚ପ୍ରଦାୟ ଆଡ଼କୁ ଅଙ୍ଗୁଳି ଦେଖାଇବା ସମୀଚୀନ ନୁହେଁ। ଆମେ ମନେରଖିବା ଉଚିତ ଯେ, ସାରା ସ˚ପ୍ରଦାୟ ଏଥି ନିମନ୍ତେ ଦାୟୀ ନୁହେଁ। ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର ଗୋଷ୍ଠୀ ବା କିଛି ବ୍ୟକ୍ତି-ବିଶେଷଙ୍କ ଭୁଲ୍‌ ପାଇଁ ସାରା ସ˚ପ୍ରଦାୟକୁ ଦୋଷ ଦେବା ଠିକ୍‌ ନୁହେଁ।

ଆମର ନିତିଦିନିଆ ଜୀବନ ବାଧାପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି। ଆମର ସାମାଜିକ-ସା˚ସ୍କୃତିକ ଜୀବନ ବିଭିନ୍ନ ଉତ୍ସବ ଦ୍ବାରା ପୁଷ୍ଟ। ସାମାଜିକ-ସା˚ସ୍କୃତିକ ଉତ୍ସବ ମାଧ୍ୟମରେ ଆମେ ଏକତ୍ର ହେଉ; ଆନନ୍ଦ ବାଣ୍ଟୁ। ତେଣୁ, ସାମାଜିକ ଦୂରତ୍ବ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ଏକ ଅପ୍ରୀତିକର ଅନୁଭବ। କିନ୍ତୁ, ଆମକୁ ଏହି ମାର୍ଗ ବାଛିବାକୁ ପଡ଼ିଛି। କାରଣ, ଭୂତାଣୁ ସଙ୍ଗେ ମୁକାବିଲା କରିବା ସହ ଏହାର ପ୍ରସାରଣ ରୋକିବା ପାଇଁ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ବିକଳ୍ପ ପନ୍ଥା ଆମେ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜାଣିନାହେଁ। ଏକ ବଡ଼ ଧରଣର ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ଘଟିବାକୁ ନ ଦେବା ପାଇଁ ଆମକୁ ଆମର ସାମାଜିକ, ଧାର୍ମିକ ଓ ସା˚ସ୍କୃତିକ ଜୀବନକୁ କିଛିଟା ସୀମିତ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ। ପର୍ବ-ପର୍ବାଣି ବା ଅନ୍ୟ ଦିନରେ ଆମେ କୌଣସି ଧର୍ମ-ପୀଠ ଦର୍ଶନରେ ଯାଇପାରିବାନାହିଁ। ଆମକୁ ଏହା ଗ୍ରହଣ କରି ଆଗେଇବାକୁ ହେବ। କିଛି କାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସମାବେଶର ଆୟୋଜନ କରିବାନାହିଁ। ଏହା ଅତି କଷ୍ଟଦାୟକ। ତେବେ, ବିକଳ୍ପ ନାହିଁ। ‘କୋଭିଡ୍‌-୧୯’ ବିରୋଧରେ ବିଜୟ ହାସଲ ନ କରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମକୁ ଏକ ଭିନ୍ନ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବାକୁ ହେବ, ଯଦିଓ ତାହା ଆମକୁ ସନ୍ତୋଷ ଦେବନାହିଁ।

ଏହି ରୋଗର ପ୍ରକୃତି ଏବ˚ ବର୍ତ୍ତିବା ପାଇଁ ଆବଶ୍ୟକ ସାବଧାନତାଗୁଡ଼ିକୁ ଭଲ ଭାବେ ବୁଝିବାକୁ ହେବ। କେହି ଭୟଭୀତ ହେବା ଅନାବଶ୍ୟକ। ଯେଉଁମାନେ ଗୁରୁତର ଭାବେ ଆକ୍ରାନ୍ତ ହେବେ, ସେମାନଙ୍କୁ ଡାକ୍ତରୀ ଚିକିତ୍ସା ମିଳିବ। ତେଣୁ, ଏହାକୁ ନେଇ ଅଧିକ ବିଚଳିତ ହେବା ଅନୁଚିତ। କେହି ନିଜଠାରେ ବା ଅନ୍ୟ କାହାଠାରେ ଯଦି ଏହି ଭୂତାଣୁ ସ˚କ୍ରମଣର କୌଣସି ଲକ୍ଷଣ ଦେଖନ୍ତି, ସନ୍ଦେହ ହେବା ମାତ୍ରକେ ପରୀକ୍ଷା କରେଇନେବା ଉଚିତ। ଏହା ହିଁ ସର୍ବୋତ୍କୃଷ୍ଟ ସାବଧାନତା। ସମାଜରେ ଆପଣଙ୍କର ସ୍ଥିତି ଯାହା ଥାଉ ନା କାହିଁକି, ଆପଣ ଯେଉଁ ଧର୍ମର ହୋଇଥାଆନ୍ତୁ ନା କାହିଁକି, ଆବଶ୍ୟକ ବେଳେ ଡାକ୍ତରୀ ସହାୟତା ମାଗନ୍ତୁ।

କିଛି ଦିନ ହେଲା ଏକ ଉଦ୍‌ବେଗଜନକ ଘଟନା ଘଟୁଥିବା ଦେଖାଯାଉଛି। ନିଶ୍ଚିତ ବିପଦ ମୁଣ୍ତାଇ, ଆଗରେ ରହି, ଏହି ଭୂତାଣୁ ବିରୋଧରେ ଲଢ଼ୁଥିବା ଆମର ଚିକିତ୍ସକ ଓ ଅନ୍ୟ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ କର୍ମୀମାନେ ହି˚ସାର ଶିକାର ହେଉଛନ୍ତି। କିଛି ଡାକ୍ତର, ସେବିକା ଓ ପାରାମେଡିକାଲ୍‌ କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ସନ୍ଦେହ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା ନଜରକୁ ଆସିଲାଣି। ସେମାନଙ୍କୁ ଭୂତାଣୁ ବାହକ ଧରିନେଇ ରହିବାକୁ ଘର ଦିଆଯାଉନାହିଁ। ଆମ ପାଇଁ ଏହା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଜନକ। ଠିକ୍‌ ସମୟରେ ସରକାର ଉଚିତ ପଦକ୍ଷେପ ନେଇ, ମହାମାରୀ ଆଇନ-୧୮୯୭ରେ ସ˚ଶୋଧନ ଆଣିଛନ୍ତି। ଏଣିକି ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ କର୍ମୀଙ୍କ ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ ଏକ ଧର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଏବ˚ ଜାମିନବିହୀନ ଅପରାଧ। ଏହା ପ୍ରମାଣିତ ହେଲେ ସାତ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କାରାଦଣ୍ତ ଭୋଗିବାକୁ ପଡ଼ିବ। ଆଶାକରେ, ଆଗକୁ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ କର୍ମୀଙ୍କ ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ ହ୍ରାସ ପାଇବ।

ଲୋକେ ବହୁ ସ˚ଖ୍ୟାରେ ନିୟମାବଳୀ ପାଳୁଥିବା ଦେଖି ମୁଁ ଆନନ୍ଦିତ। ସମସ୍ତ ଧାର୍ମିକ ନେତୃବୃନ୍ଦ ମୂଳ ସିଦ୍ଧାନ୍ତରୁ ଦୂରେଇ, ପରିସ୍ଥିତି ଅନୁଯାୟୀ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ଏବ˚ ନିଜ ନିଜ ଧର୍ମର ବିଶ୍ବାସୀଙ୍କୁ ଉପଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି। ପ୍ରଚଳିତ ବିଧି-ନିୟମ ଆଦି ଏବେ ଆଦୌ ପ୍ରାସଙ୍ଗିକ ନୁହେଁ। ଆମେ ଯେତେ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ନମନୀୟ ହେବା, ସେତେ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ଏହି ଭୂତାଣୁ ବିରୋଧୀ ଯୁଦ୍ଧରେ ଜୟ କରିଚାଲିବା। ଏବେ ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତ ଧର୍ମାନୁଷ୍ଠାନ ବନ୍ଦ ହୋଇସାରିଲାଣି। କୌଣସି ଧାର୍ମିକ ସମାବେଶକୁ ଅନୁମତି ଦିଆଯାଉନାହିଁ। ଏହା କେବଳ ଭାରତରେ ହୋଇନାହିଁ। ଅନ୍ୟ ଦେଶମାନେ ମଧ୍ୟ ସମାନ ଧରଣର ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଛନ୍ତି। ଏହା ମଣିଷ ଜାତି ଓ ପ୍ରାଣଘାତୀ ଭୂତାଣୁ ମଧ୍ୟ‌େର ଯୁଦ୍ଧ। ଏହି ମହାମାରୀ ଜାତି-ଧର୍ମ-ବର୍ଣ୍ଣ-ସ˚ପ୍ରଦାୟ ଭେଦ ରଖେନାହିଁ। ଏହା ଆଗରେ ସମସ୍ତ ଧର୍ମ ଓ ଆଞ୍ଚଳିକ ସୀମା ସମାନ। ଏହା ଯେ କୌଣସି ଧର୍ମ ଓ ସୀମା ଭେଦ କରିପାରିବ। ଆମେ ଯଦି ବୌଦ୍ଧିକତାର ସହ ମୁକାବିଲା କରିବା, ବିଜୟ ଆମର ହେବ। ଉପଯୁକ୍ତ ସୂଚନା ପ୍ରସାରଣ ଦ୍ବାରା ଅଜ୍ଞତା, ଭ୍ରାନ୍ତି, ଭୟ ଓ ସନ୍ଦେହ ଦୂରହେବ। ଆମର ପ୍ରାଚୀନ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ଆଧାରରେ ଏକ ନବ ସାମାଜିକ ଭିତ୍ତିର ମୂଳଦୁଆ ପଡ଼ିବା ସମ୍ଭବ।

ଆମ ଦେଶ ବିଭିନ୍ନ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀଙ୍କ ଦେଶ। ଆମେ ରାମ ନବମୀ, ବୈଶାଖୀ, ଇଷ୍ଟର‌୍‌ ଓ ରମଜାନ ଆଦି ଅନେକ ପର୍ବ ପାଳନ କରୁ। ଚଳିତ ବର୍ଷ ଏସବୁ ଏକତ୍ର ପାଳନ ନ କରି ମଧ୍ୟ ଆମେ ଧାର୍ମିକ ପବିତ୍ରତା ବଜାୟ ରଖିପାରିବା। ସମସ୍ତେ ନିଜର ଗୃହ ଓ ହୃଦୟକୁ ନିର୍ମଳ-ପବିତ୍ର ରଖନ୍ତୁ। ବିଶ୍ବ ଓ ମାନବ ଜାତିର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରନ୍ତୁ। ବିଶ୍ବର ମଙ୍ଗଳରେ ଆମର ମଧ୍ୟ ମଙ୍ଗଳ। ପବିତ୍ର ରମଜାନ ମାସ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି। ଆସନ୍ତୁ, ସମସ୍ତେ ଘରେ ରହିବା, ନିଜ ପରିବାର ତଥା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବା। ଆଶା କରିବା, ଶୀଘ୍ର ଏହି ବିପଦ ଯେପରି ଦୂରହେବ।

ଏହି ମହାମାରୀ ଆମ ସମ୍ମୁଖରେ ଅନେକ ଆହ୍ବାନ ରଖିଛି। ଏହା ଯେ କେବଳ ଆମର ସାମାଜିକ ଓ ଧାର୍ମିକ ଜୀବନକୁ ବାଧାଦେଇଛି, ତାହା ନୁହେଁ; ଆମର ଅର୍ଥନୀତି ଓ ଶିକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ବାଧାପ୍ରାପ୍ତ। ଆମ ଜନସ˚ଖ୍ୟାର ଏକ ବଡ଼ ଅ˚ଶ ଏବେ ଦୁର୍ଦଶାରେ। ଆମେ ସାମୂହିକ ଭାବେ ଏହାର ସଫଳ ମୁକାବିଲାର ଉପାୟ ଖୋଜିବା। କେନ୍ଦ୍ର ଓ ସମସ୍ତ ରାଜ୍ୟ ସରକାର ତଥା ସ୍ବାୟତ୍ତ ଶାସନ ସ˚ସ୍ଥାଗୁଡ଼ିକ ପରିସ୍ଥିତିର ସମୀକ୍ଷା କରୁଛନ୍ତି। ଦୁର୍ଦଶାର ଦୂରୀକରଣ ପାଇଁ ଭାବି-ଚିନ୍ତି ପଦକ୍ଷେପ ଗ୍ରହଣ କରୁଛନ୍ତି। ତେବେ, ତାହା ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ। ଆହୁରି ଅନେକ କିଛି କରିବାକୁ ହେବ।

ଆମକୁ ଦୂର ବାଟ ଯିବାକୁ ଅଛି। ଲକ୍‌ଡାଉନ୍‌ ଲାଗୁହେବା ପରେ ହାରାହାରି ଦୈନିକ ବୃଦ୍ଧିହାର କମୁଛି। ଆମକୁ କ୍ରମାଗତ ଭାବେ ସତର୍କ ରହିବାକୁ ହେବ। ମିଳୁଥିବା ବିଭିନ୍ନ ତଥ୍ୟ ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି ବିଶ୍ଳେଷଣ କରିବାକୁ ହେବ। ତଦନୁଯାୟୀ ଯୋଜନା ଓ କୌଶଳ ବିକଶିତ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ। ଯୋଗାଣ ଅବ୍ୟାହତ ରଖିବା ପାଇଁ ପଦକ୍ଷେପ ନେବାକୁ ହେବ। ଗରିବ, ଅବହେଳିତଙ୍କ ପାଖରେ ଯେପରି ଠିକ୍‌ ସମୟରେ ସହାୟତା ପହଞ୍ଚେ ସେଥି ପ୍ରତି ସଜାଗ ରହିବାକୁ ହେବ। ସେମାନଙ୍କ ମଙ୍ଗଳ ପ୍ରତି ଦୃଷ୍ଟି ଦେବାକୁ ହେବ।

ଏହା ଏକତ୍ର କାମ କରିବାର ସମୟ। ଭୂତାଣୁ ସ˚କ୍ରମଣରୁ ବର୍ତ୍ତିବା ପାଇଁ ଆମେ ଶାରୀରିକ ଦୂରତ୍ବ ରଖିବା। କିନ୍ତୁ, ମାନସିକ ସ୍ତରରେ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ନିକଟତର ହେବା ଦରକାର, ଯେପରି ସମସ୍ତେ ସହାୟକ ଭୂମିକାରେ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇପାରିବା। ଆମ ମନ ଓ ହୃଦୟ ଏକତ୍ର କାମ କରିବା ଦରକାର। ନିଜର ଯତ୍ନ ନେବା ଏବ˚ ଯଦି ସମ୍ଭବ, ଆମ ପାଖରେ ଥିବା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର। ଏହା ହିଁ ତ ସବୁ ଧର୍ମର ମୂଳ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ।

ବିପଦର ମୁକାବିଲା ପାଇଁ ଏକ ବିଚାର ନେଇ ଆସନ୍ତୁ ଏକତ୍ର ଛିଡ଼ା ହେବା ଏବ˚ ଜ୍ଞାନକୁ ପାଥେୟ କରି ଆଗକୁ ବଢ଼ିବା। ଏହି ମହାମାରୀ ବିରୋଧୀ ଲଢ଼େଇରେ ସମସ୍ତ ରାଜନୈତିକ ଦଳ ଏକମତ ହେବା ଉଚିତ। ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ତରରେ ଏକତା ଓ ତତ୍ପରତା ଆମକୁ ଏହି ବହୁ-ବିଭାବୀ ସ˚କଟ ବିରୋଧରେ ସୁଚାରୁ ରୂପେ ଅଗ୍ରସର ହେବାରେ ସହାୟକ ହେବ।

ଲେଖକ ଭାରତର ମାନ୍ୟବର ଉପରାଷ୍ଟ୍ରପତି